روی تـورا به چشــم دل، از سردار دیـده ام           جـانب مکه پرزنـــد جان به لــب رسیــده ام

حرمت جان شکسته ام دردل خون نشسته ام           تا کـه به دسـت بسته ام نارغــمت کشـیده ام

دیده به شعله دوختم لحظه به لحظـه سوختم            هستی خــود فروختم عشق تو را خریـده ام

تـــن به فضا سپـــرده ام منّت تیغ بـُــرده ام            بلکـه تو خنــده ای کنی پــای سـر بریـده ام

تا بزنم ز زخم تـن، بوسه به خاک مقــدمت            کوچه به کوچه میرود جسم به خون طپیده ام

از سر بام بر زمین چون تـــن خود نیفکنم؟            من که زخاک کوچه ها، بوی تو را شنیده ام

هست امیدم از درت، بعد تو نزد خواهـرت            شـود کنــیـــز دختـرت، دختـــر داغدیــده ام

از تو جـــدا نزیستـــم، پیش رویت گریستـم            مــن ســردار نیستــم، نـــزد تــو آرمیــده ام